|
TASYÒ:
NGAYON NA BA ANG BUKAS
SA HABILIN NG PANTAS?
Kabanata
14:
Susunod
Pang Henerasyon???
“Wala
po kaming pinanghahawakang anumang sinumpaan at pirmadong
dokumento na tatayo sa korte o sa isang press con na parang korte.
Hindi pa namin masasabi, with full certainty, kung sino nga ba
talaga ang sumulat nito at kung kailan ito isinulat ay kung bakit.
Ang napakahalaga ngayon, sa aking palagay, dahil may press con na
nga ngayon, ay maipaalam sa inyong lahat ang laman mismo ng
mensahe para maipasa ninyong mga nasa mass media sa maraming
Pilipino. May maitutulong ang mysterious message na ito sa lahat
ng may bukas na pag-iisip at may sapat na kakayahang makaunawa.
The
message does not predict anything that will happen, it just states
what has to be done, na sa biglang tingin naman ay napaka-basic,
parang napakasimple – ang mahihirapan lang siguro ay yung mga di
marunong mag-Tagalog – napakasimple
po pero napakalalim!
“Whoever
wrote this, na tila isang pantas, obviously spent much time and
effort. Gusto raw niyang makarating sa panahong kasunod pa nga
sarili niyang panahon. Hindi raw kasi mauunawaan ng mga
contemporaries niya noong panahong isinusulat niya ito.
“Nabibigyan
tayo ngayon ng pagkakataon, tayong nasa present generation, para
malaman kung mahuhuli natin ang malalim na nilalaman ng mensaheng
ito o kailangan pa bang hintayin ang pagdating at paglaki ng ating
mga apo at baka sila pa ang makapagbibigay ng kaganapan sa
nilalaman nito. Ngayon na nga ba ang bukas sa habilin ng pantas?
Kaya na ba natin ito? O para talaga ito sa later generations
pa?”
Inip
pa rin ang napipilitang si Dr. Margallo. “Are you now going to
read it? Why don’t
you just proceed to read it without any more further
editorializing?”
Sagot
ng mag-aaral, “Nagpagawa ako ng mga photocopies pero kulang ang
kopya para mabigyan ang lahat ng narito.” Ipinamahagi niya ang
ilang kopya sa kalapit na mga reporter, pero kinulang.
May
solusyon agad si Dr. Abad. “Miss Padilla, give me one clear
copy. Staff ko na ang magpaparami. We’ll give out copies before
you all leave. Elsie…! Ipa-xerox mo nga ito and give a copy to everyone here…”
May
dugtong din si Dr. Margallo. “So we can now end your
presentation right now, at basahin na lang nila ang mga
photocopies at para sila na lang ang humusga sa value nito.”
Inilapit
muli ni Liza sa bibig niya ang mikropono. “Heto. Babasahin ko na
po. Uhrmm!”
Sinimulan
ni Liza ang pagbabasa…
“Mulat
sa katotohanan at kahalagahan ng kaisahan ng lahat, sa isip at
diwa, sa salita at gawa, magpakatao at makipagkapwa-tao Tayo.
“Sa
dinami-dami ng aking mga nabasa, isang katotohanan ang halos
mawaglit na sa…”
Sa
pandinig ng lahat ng naroon, tila tinig na ng isang matandang
lalaki ang nagpatuloy:
“…aking
kamalayan. Ito pala ang pinakamahalaga. Na tayo ay nilikha na
kawangis ng lumikha. Na ang gayon ay kaloob sa atin ng Lumikha, at
ang ganap na pagkakamit ng katangiang ito ay dapat namang ikaloob
natin sa Kaniya. Ang gantimpala ay kaligayahan at kapanatagan sa
sari-sarili at sama-sama nating buhay. Madalas nga lamang mangyari
na sa salimuot ng araw-araw na mga gawain upang lumawig at gumaan
ang buhay ay nawawaglit sa ating muni ang pinakamahalagang
katotohanan kung bakit nga tayo isinilang at nabubuhay.
“Kailangan
ang sapat na bilang ng ating mga kapatid na mag-aalay ng kanilang
buhay sa kaparaanang gugulin ang pinakamahuhusay na sandali ng
kanilang lakas at tatag ng diwa, katinuan at talas ng isip at
kalusugan at sigla ng pangangatawan, upang matatag na harapin ang
mahalagang mga hamon at tungkulin na nakabatay sa katotohanang ito.
“Ipabatid
sa lahat ng maaabot na kamalayan na ang pinakamahalaga sa lahat ng
gawain ng tao, sa ating mga tahanan at sa anumang laki ng
pamayanan, ay ang ganap na magpakatao at ganap na
makipagkapuwa-tao. Panatilihing lumalagablab sa kamalayan, kataga
at gawa ng lahat ang diwa ng bayanihan. Kailangang sama-samang
tuklasin, unawain, isabuhay at ipalaganap -- pangunahin sa
kaparaanan ng gawa at sa kaparaanan din ng kataga -- kung paanong
maisasabuhay ang pagpapakatao sa lahat ng iba’t ibang gawain
nating magkakapatid sa bayan at pakikipagkapuwa-tao sa larangan ng
pagsasaka at paghahatian ng inaani, sa larangan ng pangingisda at
paghahatian ng huli, sa larangan ng pagtuturo at sama-samang
pagkatuto, sa larangan ng pagkakalinga, pagpapahilom at
pagpipitagan sa isa’t isa, at sa lahat ng iba pang mga larangan
ng gawain sa buhay natin bilang mga tao.”
Sa
mga naroon, di lamang parang naririnig nila ang tinig ni Tasyo,
parang nakikita na nila siya sa pagpapaliwanag nang buong linaw ay
dumadagundong ang buong katawan at nayayanig ang puting buhok,
makapal na kilay at mahabang balbas.
“Ang
pagsuko at pagpapakasanay na lamang sa pagiging alipin, at
pagiging bihag ng hirap at kaapihan ay hindi pagpapakatao. Ang
pagbabalak at laluna ang pangangako nang wala namang matatag na
pasiyang isakatuparan ang balak o pangako ay hindi pagpapakatao.
Ang anumang panlalamáng, panghahamak, pamamahamak, pagmamalupít,
pagiging palaasá, pagkakanya-kanyá, at kawalán ng malasakit sa
isa’t isá – bawat isa sa mga ito ay taliwas sa
pakikipag-kapuwa. Ito ang paglilinaw na kailangang maihatid sa
lahat. Isunod agad sa paglalabas ng hamon na tayong lahat ay ganap
na magpakatao at makipagkapuwa-tao. Hindi man sinasadya, ang
kaytagal nang panlalait natin sa sarili nating dangal bilang mga
tao ay taliwas sa ating pagpapakatao at kung gayo’y dapat na
ganap na nating itigil. Tandaan: ang anumang paglapastangan o pagmamaliit
sa pagkatao ninuman ay paglapastangan o pagmamaliit sa pagkatao ng
lahat. Ang sakit ng kalingkingan ay sakit ng buong katawan.
Sapagkat ayon nga sa isang batambatang pantas na ating kabalat, iisa
lamang ang pagkatao ng lahat!”
May
napabulong nang malakas dahil nagulat sa huling narinig.
“Iisa lang ang pagkatao? Akala ko, magkakadugtong lamang!”
*
* *
|
Kabanata
1
