TASYÒ: NGAYON NA BA ANG BUKAS SA HABILIN NG PANTAS?

 Kabanata 9: 

Nagkaligáw-ligáw ng Landás

May bagong ibinulong si Orly kay Mon­chie, habang   papahupa   na  ang  inuman  at   may   mga nauuna na sa pag-uwi.  “’tol, pahiram na muna ng cell mo. Wala akong mahanap na maglo-load dito, eh. Gusto kong i-text ngayon si Liza.  Feel ko kasi, iniisip n’ya ako eh…”

Atsaka gusto mo siyempreng malaman niya na ikaw na ang captain ball ng Jedi. Pero mahirap yata iyon, pare!  Nasa directory din ni Liza ang cell number ko. So, ang mga sasabihin mo ngayong bagung-bago pa nga kayong ‘mag-on,’ eh baka akalain niyang type ko rin siya.  Baka makarating pa sa mga showbiz columist at ma-link pa kaming dalawa! Hahaha?”

“Kapal mo kayâ!  Hahaha!  Bakit naman kayo papatulan ng showbiz writers eh pareho naman kayong non-existent sa show biz?!  Hindi, pare… pipirmahan ko naman sa dulo eh!”

“Sa dulo pa pala, eh! Eh di habang binabasa pa lang niya ang mga kaanuhan mo, akala niya all the time eh ako yung pumoporma sa kanya.  Huwag, p’re, baka i-break ka niya agad, at pagbintangan mo pa akong nanulot”

Walang anumang kilos o pagbabago sa anyo ng mukha ni Orly. 

Pumayag na rin ang pinakikiusapan. “Sige na nga! O, eto…”

“Thanks, ‘tol!”

*   *   *

Bibiling-biling nga sa higaan si Liza sa mga sandaling iyon. Di nga siya makatulog. Nagsisimula na siyang managinip, pero laging biglaang napuputol. Lunód siya sa kabá ukol sa gaganapin sa iskwela kinabuhasan. Isang press ­con na siya at ang kanyang kredibilidad ay masasalang…

Sa anyo ng panaginip ay bumalik sa kan­yang kamalayan ang isang pangyayaring naga­nap may ilang araw pa lamang ang nakalilipas.

Nauna ang masayang naganap ilang oras pa lamang ang nakalilipas.  Nakita niya ang mukha ng bagung-bagong kasintahan. May pait na nakasulat sa mga mata at labi nito. At sa mga labing iyon ay umalpas ang mga kataga ng matinding tampó. “Wala naman pala akong magiging silbí sa iyo sa pagharap mo sa malaking problema… ‘kala ko ba, tayo na???” At may kirot ding kumurot sa kanyang puso. Napakatagal na niyang mahal si Orly, ngayo’y kasintahan na niya, bakit napakaaga namang pumasok sa relasyon nila ang tampuhang ganito?  Nakarinig siya ng pagtunog ng incoming message alert ng isang cellphone pero hindi niya iyon pinansin. Tila humalo na iyon sa pumapasok nang panaginip niya. 

Pumasok rin sa kanyang panaginip ang alaala ng mariing pagtanggi ng kanyang tiya na mahiram niya’t madala sa Maynila ang orihinal na mensaheng nakasulat sa baybayin.

Kabilin-bilinan daw kasi ng kamamatay niyang ina, nito lamang kamakailang nakaratay na ito sa matinding karamdaman, na alagaang mabuti ang nakasulat na iyon, Simbigat daw ng buhay mismo ng kanilang Tata Basillo ang halaga ng sulating ‘yon.

Nang masunog raw ang bahay nila nang siya’y musmos pa lamang ay pinasok pa ng Tata Basillo ang nagliliyab na bahay upang mailigtas lamang ito sa pagkakatupok.

Muntik na nga raw magliyab iyon ngunit naagapang makuha ito ni Tata Basillo at mailabas ng bahay.

“Isusumpa ni Lola Tinay ninyo, mula sa kailaliman ng kanyang hukay, ang sinumang lalapastangan sa mensaheng ito!”

Sa panaginip pa rin ay sumunod nang lumitaw ang kamamatay na si Lola Tinay, at kinagagalitan si Liza. “Bakit mo ginawa iyon? Bakit mo kinopya ang nakasulat nang tumalikod ang tiyang mo at wala nang makakakita sa iyo kundi si Ellen?  Kung malalapastangan ngayon ang mensaheng ibinilin sa Tata Basillo mo, ikaw ang mananagot sa kanya! Hindi ka niya tatantanan ng panunumbat mula sa kanyang himlayan… hindi ka niya patatahimikin habang ikaw ay nabubuhay!”

Umuungol si Liza sa kanyang mababaw na pagtulog habang naglalaho sa kanyang panagi­nip ang eksenang iyon. Sa ibang mga bagay naman nagtuloy ang panaginip sa alumpihit niyang pagkakahiga.

At unti-unting kumausap sa kanyang diwa ang tinig ng isang matandang lalaki.

“Makinig ka…  pakinggan mo ako…    sa halip  na  nagpipilit  kang   makatulog   diyan  o   nagtutulug-tulugan lamang sa napakadilim na gabi ng ating bayan.  Hindi sa iyo nagsimula ang mga pangyayaring hindi mo ngayon maihanap ng kapanatagan, kapanatagang sapat upang sa­mahan ka sa paghimbing…  sa akin nagsimula ang lahat, sa aking liham.”

“Kayo po si Tata…Basillo? Hindi ko na po kayo inabot… hindi ko na po kayo nakilala, Tata Basillo. Huwag po sana kayong magalit sa akin. Sorry po sa pagkopya ko ng…”

“Hindi ako si Tata Basillo mo, at lalong hindi ako nagagalit. Nagpapasalamat pa nga ako sa ginawa mo. Pangalan ko’y Anastacio, ngunit hindi ko binanggit ito sa aking mensahe. Noong binatilyo pa lamang ako ay nagsimulang mag-aral ng pagpapari, kaya nagbasa ako ng napakaraming makakapal na aklat hanggang sa ako’y tumanda na at makapag-asawa.

“At inungkat ko ang lahat ng bagay sa relihiyon at pilosopiya, kahit ang usapin ng tinatawag na purgatoryo. Ang bansag sa aki’y isang pilosopo, pinagtatawanan ng karaniwang tao, pero hinihingan din  ng  payo  ng  mga  taong  seryoso.   Kagaya  ng naging buhay ni Socrates. Marahil ay pagtawanan din ninyo ako.

“Minsan, takipsilim noon ng bisperas ng Pas­ko, nagbabadya noong bumagyo, kaya’t nagbabala ako sa dalawang batang nasa kampanaryo, na huwag sila ikakong gaanong lalapit sa kampana sapagkat mapanganib ito.

“Ngunit di-hamak palang higit na mapa­nganib ang sakristan-mayor ni Damaso, mga kamay niya ang pumugto sa buhay ng batang bunso. Higit palang di-hamak kaysa kampanang may sagitsit ng kidlat ang panganib mula sa isang tao na hindi nagpapakatao! 

“Hay, naku, ang Tao – nasa purgatoryo! Nilikha naman tayong kamukha ng Lumikha, Ganap na talino pa nga ang sa atin ay ipinunla. Talino namang ito’y sa napakaraming mali o maliliit na bagay lamang ginagamit, at tayo ay napapariwara.

“At sa pagkakaligaw-ligaw natin ng landas, nagpipilit pa rin tayong magkaila. Sinasayang natin ang kakayahang magpakatao at makipag-kapwa, upang matamasa na sana dito mismo sa lupa ang buháy  na Paraiso.  Kung bakit  kasi  ayaw pa nating matatag na magpasya na totohanan nang magtuon sa pag-aasal-TAO!!!”

Bigla muling nagising si Liza. “Huhh??? Pana­ginip lang pala siya! Akala ko’y…”  Tu­mayo siya para makainom ng tubig. “Tsk! Tsk! Tsk! Baka nagtampo na sa akin si Orly. Niya kasi nakuhang ‘joke’ lang yung sinabi ko.” Noon niya nakitang…

“May pumasok palang text mula kay… Monchie???”

Binasa niya ang nakasulat: ‘Kwen2 ka aftr ur press con. Rmembr dis alwez: ORLIZ tayo!’ at doon niya napagtanto na sa bagumbagong kasintahan pala nanggaling iyon.  Napangiti siya’t napabuntong-hininga “Haaay, Orly!”

Binura niya sa cell ang mensahe at bumulong sa sarili, “tila ni hindi siya dadalo sa presscon…  pero pinagsama pa niya ang mga pangalan namin dito sa ‘orliz.’ ”  Napangiti siya uli nang bahagya. “Haaay nakuuu, itong boypren kong baduy…!”

Bumalik siya sa kama at iba naman ang ki­nausap…  “Okey, Mang Anastacio! Okey na! Huwag mo na pong sa akin pa ipagdiinan ‘yan!  Nagpapakatao naman po ako, ah!  Mabait naman po ako!  Pero, sige po, pagbubutihan ko pa… Sige na po! Sige na po! Hayaan n’yo na po akong makatulog. Kailangang makatulog na po ako!  Malapit na pong tumunog ang alarm clock nitong cell phone ko!” At pinatay niya ang lahat ng ilaw, pati ang maliit na night light.

“Okey! Sige na po! Tama naman, eh!  Kapag natatakot ako sa laki ng kailangang gawin o luta­sin, nawawalan din talaga ako ng lakas ng loob, ng tiwala sa sarili… at eto nga… di ako makatulog!  At kapag nasimulan ko namang magalit… todo-bagyo ako… nagdidilim ang katinuan ko at parang demonyo na ang tingin ko sa kinaaasaran ko!  Ganoon nga, kahit ipinagkakaila ko maging sa sarili ko!”

Ilang sandali siyang tumahimik at di gumalaw sa pagkakahiga.

“Haaay! Napakadali nga kasi talagang maging tao pero… Sige, pagsusumikapan ko na lang po… kakayanin ko ‘yan…  unti-unti…  sanayan…  lamang…naman... ‘yan…

At tuluyan na siyang nakatulog. Nakangiti pa nang kaunti.

*   *   *

nakaraan   itaas   susunod

 THIS PAGE HAS BEEN VISITED   TIMES SINCE IT WAS UPLOADED ON MARCH 26, 2010.